چرا سعی می کنیم بقیه رو مقصر مشکلات پیش رومون در نظر بگیریم ؟

در حالی که اون ما هستیم که تن به رابطه نمیدیم. ما هستیم که تن به دوستی های Fake نمیدیم. بگو بخندهای باحال و عزیزم قربونت برم های یکی دو روزه ، تهش 1سال دوساله.
  اون طرف به اصطلاح! رفیقی که میاد به تو میگه "دمت گرم داداش حال دادی" و حتی بجای داداش صدات میکنه "دادا" اونا دقیقا جبهه مقابل تو قرار دارن و هرچه سعی کنی بهشون اعتماد کنی نمی تونی و نباید بتونی!

 رابطه هایی که توش یه لحظه دلخوشی نباشه و همه نسبت به همدیگه بد بین هستن. دوستی که مشکلاتشون با تو رو به خودت نمیگن ولی خیلی های دیگه میدونن.

دوستی هایی که اگه یه لحظه منافعشون فراهم نشه تو میشی آدم بده.

اصلن به چه حقی ما باید از همدیگه انتظار داشته باشیم ؟ در حالی که هرکی راه خودشو میره و به هیچ عنوان دخالتی توی راه پیش رو همدیگه نداریم.

اون ما هستیم که تن به دوستیی هایی که توش باید گذشت کنی و اما حتی دریغ از گذشت که هیچ... دریغ از یه لطف! نمیدیم.


پس من آزادانه تنهایی رو انتخاب می کنم.